Θαύματα και μάγια

Φωτογραφία: Lucien Clergue, Jeune danseuse gitane 1961

Αγαπητοί γονείς. Η βαθύτερη συνείδηση μιας αλήθειας που μας φώτισε επιβάλλει ένα βαθύτατο χρέος. Σε φωτεινές αίθουσες διδασκαλίας κι ανοιχτά αμφιθέατρα γαλουχηθήκαμε εμείς. Σε διαυγή τοπία Ιστορίας. Απ' το προδομένο Μανιάκι, εκεί που άφησε την πνοή του ο πρώτος Αρμόδιος των σχολειών του Αγώνα, ο Γρηγόριος Δικαίος, ώς τη μαρτυρική νύχτα του συντρόφου Τεμπονέρα. Που έκανε το σώμα του Σκέπη, να μείνουν ανέγγιχτα απ' την κρατική βία τα παιδιά, οι καταληψίες μαθητές του. Απλή η τέχνη των δασκάλων εκείνων. Η τέχνη τους είναι σ' ένα ευχαριστώ, που χρεωθήκαμε ως ανθρώπινες υπάρξεις. Στο μικρούλι τους ευ και στην χάρη, που η γλώσσα μας την είπε μεγαλείο ψυχής. Η τέχνη τους είναι χρέος μας, και χρέος μας είναι η ευζωία. Να ζούμε με αξιοπρέπεια απ' τον μισθό μας. Κι ο επιούσιός μας, τα παιδιά σας. Ούτε θα τα προδώσουμε, ούτε θα επιτρέψουμε στην πολιτική Εξουσία "να καταντήσει τα παιδιά αυτά, θεατές λόγων και ακροατές έργων". Ακόμα μια φορά, δάσκαλοι εμείς, θα οδηγηθούμε συνειδητά στην Ηνίοχον Πράξιν. Σπουδαία Πράξις και τελεία.

Κι η απεργία μας θα ορχηθεί στους ιριδισμούς ενός αναδυθέντος Οχτώβρη. Ακόμα μια φορά... Ακόμα ένας Οχτώβρης πλαστουργός κι οδηγητής. Για να σωθεί ο έκπαγλος λογισμός του έρωτα, που είναι η μαθησιακή περιπέτεια. "Ωραία που ήταν τα λόγια σας! Και τα λόγια σας, ο κοινός σας πόθος ν' ανταμώσουμε ξανά, έπλεκαν το ωραιότερο στεφάνι στην εργασία του σχολείου. Επέτυχε τον πρώτο και τελικό σκοπό κάθε σχολείου, να μορφώσει χαρακτήρες".

(Από επιστολή του Αλέξανδρου Δελμούζου, στις παλιές του μαθήτριες του Πρότυπου Σχολείου του Βόλου, στα 1911, όταν το πολιτικό και εκκλησιαστικό ιερατείο της πόλης, αναθεμάτισε κι έκλεισε βίαια το σχολείο αυτό.)

Αγαπητοί γονείς,

Την Πέμπτη, 5 Οκτωβρίου, ξημερώνει η μέρα του Εκπαιδευτικού. Με σιδερένιες γροθιές θα το γράψει στον ιλουστρέ "Τύπο" της η καθεστηκυία τάξη. Το εγκάθετο ιερατείο. Αλλά εμείς θα ζούμε σαν από θαύματα και μάγια. Εμείς θα νιώθουμε σαν εκείνους τους ιθαγενείς, που χορεύουν τη βροχή, την εποχή που χίλιες φωνές μέσα τους, τους λένε πως οι ρίζες των δέντρων διψάνε και πως το χώμα επιθυμεί να συνεργήσει. Ας συν-εργήσουμε. Είναι η δικιά μας ώρα. Καίρια και αλληλέγγυα. Για να δέσει καρπό ο κοινός μόχθος. Τα παιδιά είναι η προέκταση των ονείρων μας. Και σεις και μεις τους χρωστάμε ένα γλυκύ μέλλον κι ένα αγαπητικό παρόν. Ας ανταμώσουμε λοιπόν. Ν' αναδυθεί ξανά εντός μας η Ίρις, σαν σημασία και σαν αγάπη. 

«Στο ακίνητο σημείο βρίσκεται ο χορός»  Τ. S. Eliot

Μια απεργός καθηγήτρια


_________________________________________________________

Κυκλοφόρησε χέρι με χέρι τον Οχτώβρη του 2006 στις πορείες των εκπαιδευτικών, διαβάστηκε στην ραδιοφωνική εκπομπή του Δημήτρη Παπαχρήστου, και δημοσιεύτηκε (ελαφρώς λογοκριμένο) στην Ελευθεροτυπία στις 10/10/2006.