Κατά βάθος ήμουν Έρωτας ενός ή Ελικωνιάδες

Φθόγγοι του αιθέρος, τέκνα της νύχτας

και του ερέβους προηγήθηκαν, πριν

απ’ το πρώτο σ’ αγαπώ

Σκοτεινής καταγωγής εσύ αγόρι

 

~ ενανθρωπίσθης! ~

 

Ω! Πρώτη του βίου μου Ποίηση,

ενδεδυμένη εσένα κατάσαρκα,

τις εσχατιές εμύρανα.

Στα βράχια, οι Σειρήνες αναγνωρίζουν

στιλπνή τη σιωπή τους

Μας αθωώνουν.

Πάρε και γεύσου τους πορφυρούς καρπούς

στα πέντε σημεία του δέντρου μου.

Υποσχέσου μου έκσταση...

Κι ας είναι σούρουπο, κι ας είναι γέρμα,

βγάζει φτερά όποιος μετακυλίσει την

Μεγάλη Πέτρα της Μοίρας.

 

~ Πάρε με ~ λύρα σου ~

Που κόσμησε, ο πόθος ο διαυγής,

με θάμβη την Αγρύπνια μου.

_________________________________
Γράφτηκε στις 24.7.2008

Όταν το 
χρώμα θριαμβεύσει
στο βλέμμα 

σου

Αγάπη

Του Μάριου

Ηλικία της έτοιμης θύμησης
Όταν το χρώμα θριαμβεύσει στο βλέμμα σου
Και χαθείς για πάντα. ~

Μαύρο ή ώρα μηδέν

Του Μάριου

Του θανάτου η συστολή
Έθελξε την ποίηση
Ξανάφερε το δειλινό στο χρώμα των ματιών σου. ~

Θα σου μιλήσω για τα πικρά δάκρυα μιας Υακίνθης

Στιγμούλα που καθρεφτίστηκα μέσα σου
κι απεκαταστάθη αρμοδίως η Τάξη στον κόσμο
τον μικρό το μέγα.

ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Τόσο κοντά μου εσύ. Συγχώρεσέ μου το λευκό...
Αν λυρισμός σημαίνει δάκρυα πικρά στη μνήμη χαμένων

προδομένων φεγγαριών τότε ναι.

Εδώ, στο γυμνό τοπίο της παράνοιας, έρημο πουλί στην καταιγίδα

συμπαγούς θεού σου γράφω λυρικά.

Δεν ξέρω να μιλώ όπως αναπνέω. Πώς θα μπορούσα να πω σ' αγαπώ.

Ας ήμουν μάγισσα!

Γυμνή σ' ένα παράδεισο να χόρευα. Για σένα.

Που με δίδαξες νυχτερινή αγάπη.

Γνωριστήκαμε στο τρένο για Θεσσαλονίκη. Νύσταζα

χειμώνας και το ταξίδι δε μ' ενδιέφερε καθόλου

- Έλα γείρε στον ώμο μου είπες.

Μύριζες θάλασσα κι ήσουν ανεξιχνίαστος.

- Τ' όνομά μου είναι Μαρία είπα εγώ πριν χαθώ

σ' έναν ύπνο όλο γαλήνη τόσο δίπλα σου.

Πέρασε καιρός. Θυμάμαι, σε περίμενα.

Ήρθε το πρώτο φεγγάρι της άνοιξης κι έπειτα

εκείνο το απόγευμα στις πέντε. Μ' είχαν πάρει οι δρόμοι.

Επιστρέφοντας βρήκα το σημάδι σου που φρόντισα να το φυλάξω

πλάι σε άλλα εξαίσια πράγματα.

Έκτοτε μια δυο φορές σ' είδα ακόμη να τριγυρνάς στην πόλη.

Έσκυψα το κεφάλι προσπέρασα.

Εσύ θλιμμένος, έρημος, ακριβός. Δεν σου μίλησα ποτέ.

Δεν είχα κάτι να σου πω.

Από εκείνη την απόπειρα μιας άλλης συνάντησης ό,τι απόμεινε

ένα χαρτί που πήρε να κιτρινίζει:

    Στον τόπο της υπόσχεσης θα σε βρω.

Παιδί του ονείρου και της ανατριχίλας.

Όταν οι αιώνες θα έχουν γειάνει τις πληγές στα πέντε σημεία

του δέντρου μου και θα 'χω αναδυθεί από νερά απρόσιτα

της θάλασσας που είναι μνήμη, σε σένα εν αληθεία και εκστάσει

αθώο θα δώσω το κορμί μου.-

          ~    αχ είμαι το εξαίσιο δάκρυ σου
               το ταπεινό ρούχο σου
               μια πέτρα είμαι
               στο γυμνό τοπίο της παράνοιας.