Πατρίδα ιμερόεσσα, χαριτωμένη

Στους καιρούς της Μικρασιατικής Τραγωδίας, της ψυχρόαιμης Πρέβεζας και των Ιδανικών Αυτοχείρων, ~ τότε, που ακόμη, ~ Χάρις και Ίμερος πήγαιναν μαζί, σαν σε Πινδάρειους στίχους ο ποιητής έγραφε, είχε, ακόμη και τότε, την πολυτέλεια να γράφει: «- - κι η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε.»
   Ενίοτε, και το Καλό, είναι κοινότοπο.

Κι ο αυτοσαρκασμός Χρέος.

Τότε που η Νηρηίδα Λευκοθέη από τα βάθη της θάλασσας πιάνει να υφαίνει ένα αμύθητο μαντήλι

και συντελείται η ενανθρώπιση τότε.

Σε ταπεινά γυρογυάλια.

Γενέθλια.

Τόσο πολύ που αγαπήθηκε εκείνος ο ποιητής...

Αν όμως τότε ο αυτοσαρκασμός ήταν χρέος και πολυτέλεια, κεντημένα, με φύκια κι όστρακα πέπλα, σήμερα είναι συνθήκη αυτοσυντήρησης. Ιμεροδέρκεια. Λινό κυμάτισμα πόθου. Ένα πυρφόρο Καλωσόρισες.

«~ ~ κι η Ποίηση είναι το καταφύγιο που ποθούμε.»

   Γιατί πάντα θα σταθεί απέναντι ένας οξυδερκής αλλότριος.

Που, έχοντας γευτεί σάρκα από την σάρκα σου, θα ενδιαφερθεί περαιτέρω να εξιχνιάσει το μύχιο. «Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί.» Καλά...

Εκείνος θα επιμείνει να ανακρίνει ό,τι, εξαιτίας της συμπάθειας μόνο, θα του φανερωνόταν.

«Ποιό είναι το όνομά σου; Θα σε ρωτήσει. Αχάριστος. Τον πόλεμον δεδιδαγμένος.»

Nobody θα απαντήσεις.

Η αφή είναι ικεσία όχι (υφ)αρπαγή.

Γιατί τότε τα πλάσματα, υπό το κράτος φόβου και τρόμου - υποχωρούν. Θαρρείς εξαϋλώνονται.

Ο απόλυτος ιδεαλισμός.

Η πάλι στροβιλίζονται σ' έναν ατέρμονα χορό μεταμφιεσμένων.

Η απόλυτη νεύρωση.

Για τους ανεκτίμητους φίλους μου, που τρελάθηκαν στα καταφύγια, οι λέξεις μου.

Για τον Παύλο, και την Κατερίνα, και τον Γιώργο, και τον Νικόλα.

Τους φιλέταιρους και ομόρρυθμους. 

Λίκνο ονείρων και μίσχος λουλουδιών. 

Έτσι ευθράστοι.

Κύκνεια ενθυμήματα οι λέξεις μου της σιωπής των Σκοπευτηρίων.

Σκοτεινές μάνες.

Διδάσκουν το πένθος σ' αγόρια που ξελογιάστηκαν από μάγισσες. Στα δάση της οργής.

Κορίτσια οι λέξεις μου. Παλαιϊκά κορίτσια.

Στο χρώμα της ώχρας.

Παίρνουν τον δρόμο που οδηγεί κατά τον Νότο της Πλάσης.

Ικέτιδες.

Κρατώντας στα χέρια τους

Κατά την ρήσην της Ποίησης ~ πήλινες υδρίες.

Το μέλλον επιφυλάσσει πολλή ξηρασία.

Ροδόσταμο οι λέξεις μου.

Μικρές Πατρίδες. -

__________________________________________________________

Το τελευταίο κείμενο της Μαρίας Ταταράκη. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αυγή" στις 11/07/2010.