Έκτρωση

εγω ο Οιδιποδας
πορευομενος αεναα καθετως των αιωνων
ερχομαι να σου μιλησω
ανηθικες συνειδησεις σπαραξαν αθωο το κορμι μου
πουγινε ωστοσο απ την αρχη
οχι οτι πιστευω να μ' εννοησεις
ειναι που θελω ν' αποκαταστησω την Α-ληθεια -μου-
πριν γινει τουτη δω φιδι να σε συντριψει
η Ιστορια - που λες
ξεδοντιαρα γρια κακομουτσουνη - σαν εσενα τον ιδιο
απ τη στιγμη που σε γεννησε
μη εχοντας καρδια να βρεθει μετ' εαυτης
ηδονιζονταν οτι επροβαλε ανευ ουσιας περιστατικα
ναι ο Λαϊος υπηρξε ο πατερας μου
ομως εγω απο δαυτον κρατησα μονο το σπερμα
που καποια μοιραια στιγμη
του πηρε η μανα μου Ιοκαστη γιατι της ανηκε
ο υπολοιπος δεν ηταν στα μετρα μου
ετσι τον δολοφονησα
θελω να σου μιλησω για την Ιοκαστη
εγω - ο Οιδιποδας - να σου μιλησω για την Ιοκαστη
την αγαπω
η Ιοκαστη γενοβολησε πολλα μπασταρδια
λαχταρουσε να πλαγιαζει με αντρες
το μοναδικο εντουτοις παιδι που της γεννησε
το δικο μου αγγαλιασμα
ηταν η Αντιγονη (ο Πολυνεικης υπηρξε καθαροαιμος εραστης της)
δεν ξερω να μιλω οπως αναπνεω για να στο πω
πως επειτα εφυγα μακρυα
να πεθανω για ν' αναστηθω
τα ματια μου ποτε δεν ταβγαλα
με τα ιδια μου τα χερια μου μαλιστα
εμενα τα χερια μου εχουν νυχια σκληρα
να σκαβουν το θανατο βαθεια στην καρδια
χυδαιων προσχηματων

ομως
πως να το πω
καπου αποκαμα
μια στιγμη χρονια χιλια δεν ξερω
τοτε εκεινη χαθηκε
μιλω για την Ιοκαστη τη μανα μου
σαν γεννας οδυνη
ομορφη
η μοναξια μου
κι εγω ο Οιδιποδας
χυθηκα σε μια λαχταρα αναζητησης
της χαμενης μου αγαπημενης
κι εκεινοι εμειναν ανιδεοι
καθως εγω υψωθηκα
κι εγω εμεινα κει μαγεμενος
να τους χλευαζω
καθως εκεινοι προσπερνουσαν πασαλειμενοι
αμαρτηματα
τους πανικους των προγονων
η ακριβη μου αγαπημενη
ο ερωτας της μυριζε γη
χιλια τραγουδια τρυφερα μου ψιθυρισε το αιμα της
το αιμα της ωραιας μου ειναι το δικο μου αιμα
η μητρα της νανουρισε τις πρωτες μου μνημες
απ τα δικα της στηθια ρουφηξα το γαλα και το μελι της ζωης
κοιλοπονεσε η καλη μου οτι μου αποκαλυψε τον κοσμο
ομοια εγω τωρα σφαδαζω γυρευοντας αυτη
μονη
αγγιξε με χερι κατανυξης τα μαλλια το κορμι μου
ηπιε το χυμο του δεντρου μου
αφουγκραστηκε τα μυστικα των σπλαχνων μου
ποιοι θεοι ποιες αγαπες ποια χαμογελα αγγελων
της πηραν το μυαλο
ποιοι ανεμοι
γνωση με κερασε συνοδοιπορος μου ο χρονος
απ της γης τα σωθικα πεταχτηκα στον κοσμο
σε βουνα αντρειωθηκα
αθωων μαστων το γαλα βυζαξα
αθωος ο ιδιος κι ανυπερασπιστος
διχως αρχη και τελος
χαραχτηκα σε μια λαχταρα αναζητησης της μανας μου.

Στο νέο τεύχος του περιοδικού Οδός Πανός (έτος 37o, τχ. 180 Οκτώβριος-Δεκέµβριος 2018), φιλοξενείται η παρουσίαση της ποιητικής ανθολογίας «Ηρωικά Κορίτσια» της Μαρίας Ταταράκη. Το κείμενο της παρουσίασης είναι του Μάνου Τσίζεκ, με τίτλο «Η Έλευση της Γυναίκας στην Γραφή». Θερμές ευχαριστίες στον Γιώργο Χρονά.

Κατά Συνθήκην Λέξεις

Γράφω τις λέξεις που θα μου φέρουν

Ό,τι άφησα στους καιρούς των υακίνθων

Σε κήπους προσευχών

Ή σε γυμνά τοπία ενατένισης

Του νόστου ανενδοίαστες λέξεις γράφω.

Διότι κι η άνοιξη που είπαμε δεν συνετελέσθη

Κι ας ντύθηκαν οι φίλοι τα ρούχα της πυρκαγιάς.

Μόνον τριγμοί

Υποσχέσεις αμυθήτων δακρύων.

Και συ μια πέτρα ή μια σιωπή εκεί.

Μικρή σαν κυκλάμινο Αντιγόνη.

Lucien Clergue, Nu dans l'eau

_______________________________________________

Το ποίημα αυτό αποτελεί μέρος της ποιητικής ανθολογίας «Ηρωικά
Κορίτσια» της Μαρίας Ταταράκη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις
Ακυβέρνητες Πολιτείες.

Κυκλοφόρησε από τις συνεργατικές εκδόσεις Ακυβέρνητες Πολιτείες η ποιητική ανθολογία της Μαρίας Ταταράκη «Ηρωικά Κορίτσια», Ποιήματα (1997 - 2010).

Σύγχρονες Ελεγείες με πρωταγωνίστριες κορίτσια ηρωικά. Γυναίκες από την ιστορία και τη μυθολογία, «τω όντι αγαπημένες από αγαπημένους», πενθούν παραβατικά και μετακυλούν τη Μεγάλη Πέτρα της Μοίρας.

Από την Ρόζα Λούξεμπουργκ μέχρι τις Βάκχες και από την Αντιγόνη μέχρι την Ιππολύτη, οι λέξεις της Ταταράκη μας μυούν σε ένα σύμπαν στον αντίποδα της πατριαρχίας, όπου γινόμαστε μάρτυρες της δύναμης που κρύβει η στρατευμένη τρυφερότητα μιας γλώσσας κοντά στο γυναικείο σώμα.

Ανθολόγηση: Μάνος Τσίζεκ

Σχεδιασμός - εικονογράφηση εξωφύλλου: Μαριάνθη Βεζερτζή

Σελιδοποίηση: Χρήστος Μανούκας

Ευχαριστίες

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά την Μαριάννα Κατράκη για την παραχώρηση του έργου της μητέρας της «Μνήμη Παναγιώτη Ελή», που χρησιμοποιήθηκε στο εξώφυλλο.

Σχήμα 16.5x23.5, σελίδες 78

ISBN 978-618-82505-4-3

Πανάρχαια πετράδια, φύκια ~ λουλούδια των υδάτινων βράχων,
     Ασίνην τε...
κι η νυχτερίδα της μνήμης σου να θυμίζει τα δώρα
που σου χαρίστηκαν απ' την αδαία κόρη
Γυμνό τοπίο κι η έναστρη φωνή σου βυθίζεται στα μύχια
Λιγνό κορίτσι με χέρια από κυκλάμινα κι ανεμώνες,
σε συναντώ πάμφωτη και άχραντοι μύθοι σπάνε τις πύλες
των σιωπηλών ανακτόρων τους τότε, μαρτυρώντας μιαν άλλη
αλήθεια
     Ασίνην τε...
Λιγνό κορίτσι στο γυμνό τοπίο που σου δόθηκε πατρίδα,
πράξε τα έργα της αγάπης τα έργα της θάλασσας
                                                            
                                                     Με αγάπη   Μαρία

απαραλαχτα
καθως κορμι γυναικας σχιζεται να γεννησει
σφαδαζουν τα σωθικα μου
να διαβω τους αντρες που αγγαλιαστηκα
ονειρα που καθαρουν τις ενοχες μου
τα σφαλματα που με σημαδεψαν
καταιγιδες που με στριφογυρισαν
τις επιληψιες που με αναστησαν 
τους δρομους που με πηρανε
τις ιδεολογιες που με βιασανε
τις πολιτειες που με πληγωσαν
τις ισορροπιες που με παραβιασανε
τα χερια που με χαραξαν σ' επιπεδη επιφανεια
τ' ανθρωπινα που με σταυρωσανε
τ' ανθρωπινα που με ταπεινωσαν
τ' ανθρωπινα που με προδωσανε
ορθος! διχως αναπαμο ανασας
ειμαι κει στην πλωρη του καραβιου μου
περα μακρυα αγναντευοντας το πελαγος
κι ειναι γαλαζιο ο,τι το ματι μου εξασκημενο διακρινει...

__________________________________________
Αποσπασμα απο το ποιημα ΕΚΤΡΩΣΗ α', 1982

Σιγά, η Παιδεία ιερουργεί

Ερωτήσεις κρίσεως, που λένε και οι ιερουργοί του ΥΠΕΠΘ:

   Το ωραιότερο ποίημα του κόσμου θα γραφτεί ποτέ;

   Θα δοθεί κάποτε στο ανθρώπινο πλάσμα το ασημένιο νόημα της ιστορίας του;

   Καθώς τριγυρίζουμε, γυρεύοντας εναγωνίως υλικό και ήχο, στο δάσος με τα κυκλάμινα και τις λέξεις, μοιάζουμε λυπημένοι. Μοιάζουμε τόσο άϋλοι όσο και τα όνειρά μας.

   Μοιάζουμε μοιραίοι. Τραγικοί τύποι. Μεταιχμιακοί. Μεταξύ ουρανού και γης, θεωρίας και πράξης. Με ξαφνικούς έρωτες και αναπάντεχες σιωπές. Άλλοτε αγαπώντας κάποιο απόσπασμα, λατρεύοντας γενναία, είναι αλήθεια, ψεύδη, κι άλλοτε φαντασιούμενοι εφ' όλης της ύλης.

   Αλλά πάντα μας κυνηγά η διδακτέα, γι' αυτό και μια ζωή πάμε παρακάτω, βιαστικοί και αφηρημένοι.

   Ο χρόνος θαρρείς μας πληγώνει, κι επιθυμούμε να βγούμε έξω απ' το χρόνο. "Αν ο μεταξοσκώληκας έπλεκε για να διατηρηθεί στη ζωή σαν κάμπια, θα ήταν τότε ένας ολοκληρωμένος μισθωτός εργάτης". Κάρολος Μαρξ

   Στους καιρούς που προηγήθηκαν, περιφρουρήσαμε με σθένος και ήθος ενεργό τη μαθησιακή περιπέτεια μέσα στις τάξεις μας. Στα αμφιθέατρα στους δρόμους και τις πλατείες. Στη φωτιά που είναι η σχέση δασκάλου, μαθητή πυρακτώθηκαν τα πιο τρελά όνειρά μας. Άρωμα συνύπαρξης τύλιξε τις παρέες μας.

   Αλλά τα όνειρα δεν μας πήραν. Εξ άλλου αυτά, δεν έχουν ηλικία. Κι η σημασία δεν συμπληρώθηκε.

   Γιατί δεν είναι σίγουρο ότι ακολουθήσαμε κατά λέξη τις συμβουλές των δασκάλων μας. Πως είπαμε σκοπό της ζωής μας την περιπέτεια. Μπορεί να είδαμε την περιπέτεια σαν ένα παιχνίδι για μεγάλα ευαίσθητα παιδιά. 

   Μπορεί να την είδαμε συναινετικά, σαν κάτι εν-διά-μεσο, σ' ένα ταξίδι αυστηρώς προσωπικό, κατά τα άλλα.

   Αλλά η εργασία είναι ο πραγματικός ανθρώπινος τρόπος ύπαρξης. Είναι γενέθλια η γη της. Στη γη αυτή θα καρπίσει ο σπόρος της συνείδησης του ανθρώπινου πλάσματος.

   Έτσι, αν ο κόσμος που μας περιβάλλει και μας συνιστά, αρθρώνεται ταξικά, αυτό δεν γίνεται ερήμην μας.

   Και πάντως, εντός αυτού του κόσμου λειτουργούν οι αντιφάσεις και δραματουργούν τα μεταίχμια. Και κανένας Θεός, και κανένας ημίθεος ή ρομαντικός ριζοσπάστης δεν εξαφάνισε τα μεταίχμια, ούτε κατάργησε τις αντιφάσεις.

   Αυτές αναγνωρίζονται απ' τη φοβερή και τρομερή κόψη τους. Ψηλαφούνται στις ρωγμές των προσώπων. Ερμηνεύονται για να αρθούν.

   Εκπαίδευση 2000. Ορίζοντες ανοικτοί έως ορθάνοιχτοι... Σιγά, η πατρίδα ιερουργεί!

   Κι οι δάσκαλοι εμείς, που γεμίσαμε ρωγμές εξαιτίας ενός έρωτα, ψιθυρίζουμε· τα παιδιά μας. Τα εαρινά τα γλυκύτατα... Τα ανορθόγραφα παιδιά μας.

   Καραδοκεί ένας κίνδυνος. Εντεινόμενο και βαθαίνοντας εξαιρετικά ένα πράγμα μπορεί και να εξαπατήσει την οξυδέρκεια. Δεν έχουμε το μάτι του αετού. Χρειάζεται περιπάθεια. Διότι βαθαίνοντας το πράγμα ορίζει σαφώς και τα όριά του.

   Εκεί στο βυθό, σημαίνεται η αναγκαιότητα εκτίναξης και απόσυρσής του.

   Ή διαιώνισης: Κατολισθήσεις βελτιώσεων, που λένε και κάποιοι ήσσονες...

   Εδώ το λόγο έχει η Ιστορία. Το μέτρο θα το δώσει ο Πόλεμος.

   Η καλά φυλασσόμενη συναρμογή.

   Ωραίοι νεκροί μας κοιτάζουν από τα κάδρα τους χαμογελώντας με νόημα.

   Τα ανορθόγραφα παιδιά μας... Τα παραβατικά... Που θα πληρώνουν με θάνατο τα λάθη τους. Το δικαίωμα τους στα παιχνίδια και τα λάθη.

   Δικαίωμα που υποστηρίχθηκε χιλιάδες χρόνια πριν, που περιφρουρήθηκε από άστεα κραταιά. Και τραγουδήθηκε από κορίτσια. Σεμνά, της Ευμένειας, της Επιείκειας, της Συγγνώμης.

   Και θα ανασταίνονται τα παιδιά μας μετά θάνατον, ως κλώνοι του εαυτού τους.

   Αφού πρώτα, και δια βίου, θα έχουν καθηλωθεί στο βράχο της επιμόρφωσης.

   Στον ιστό της πληροφορίας. Σε μια μεφιστοφέλεια νεότητα.

   Πέτρες χαραγμένες πανάρχαιες, και κοχύλια της θάλασσας άφθαρτα, μαρτυρούν στις σπηλιές του Homo Sapiens, στις αμμουδιές, την αγωνία. Του ανθρώπου να πλάσει τον εαυτό του και να προεκταθεί. Να μετατρέψει το άχθος σε μόχθο και να κάνει το μόχθο υλικό με σχήμα και σημασία. Να διηγηθεί δραματικά τον κόσμο.

   Όχι μορφάζοντας χειρονομώντας θορυβώντας ή σκούζοντας.

   Αλλά υπακούοντας στον ενύπαρκτο στα πράγματα ρυθμό και συντελώντας στο Λόγο.

   Και κανένας θεός και κανένας ημίθεος ούτε διανοήθηκε ούτε φαντάστηκε ποτέ την ανατροπή της περιπέτειας που είναι η μόρφωση του ανθρώπινου πλάσματος.

   "Τώρα μιλάνε μόνο περί σώματος σαν χηρευάμενες κυρα-Πανδώρες".

   Αδημονούν.

   Μιλάνε για δεξιότητες και επιτηδειότητες και ευκαμψίες.

   Απειλούνε πως θα αξιολογούν έως θανάτου την α-πορία των παιδιών μας.

   Υπόσχονται να ξυπνήσουν στα παιδιά του ανθρώπου τη μνήμη του αιλουροειδούς, που κάμπτεται και λυγίζει για να διαιωνίζει και να κατασπαράσσει.

   Ηδονικοί Ελπήνορες. Αγνοούν πως η καλλιέργεια των πέντε αισθήσεων στο ανθρώπινο είδος είναι έργο εκπάγλου διανοίας. Απειλούν χωρίς αιδώ την Ιστορία.

   Πολλαπλασιάζουν από καθέδρας, κι είναι σαν να μουρμουρίζουν γλυκόλογα σε πελάτες, ή σαν να βρυχόνται στον ύπνο τους οι Ερινύες.

   Περιφρονούν τη σοφία των Αριθμών. Τους Μεγάλους Ανατολικούς μας.
   Το σημείο δόνησης της θάλασσας, εκεί στην Ιωνία.
   Το επιχειρησιακό σχολείο λένε, μετρώντας τα φραγκοδίφραγκα μιας καριέρας ενδεούς.
   Αχ εσύ τρυφερέ γέροντα. Σε σπάραξαν, σε είπαν σκοτεινό.
   Ο δαίμων του κάθε ανθρώπου, και του παντός, είναι ο δομημένος χαρακτήρας του. Και η μοίρα του. Είπες.
   Ναι, το πιο ωραίο ποίημα του κόσμου δεν θα γραφτεί ποτέ.
   Έτσι θα θυμηθώ όσους με είδαν περνώντας το κέλυφος. Όσους με σκόπευσαν.
   Εσένα δηλαδή, εμάς.
   -Ανοίξαν τα αμφιθέατρα έλεγες, κι ήταν η φωνή σου ζήτημα φωτός.
   Τίποτα δεν έχει τελειώσει.
   Ήσουν όμορφος την άνοιξη που μας πέρασε. Κι ας ήταν χειμώνας, άνοιξη την είπαμε.
   Θυμάμαι μια ιστορία συμπάθειας. Πως ακούσαμε μαζί την επώαση ενός σκληρού μέλλοντος. Τριγμούς.
   Ένα κοχύλι κρύβω. Ένα σελιδοδείκτη. Θα τα πω αμύθητα. Υλικά προοπτικής. Είναι τα λάφυρα ενός αγώνα που δεν έχει συντριβή και θρίαμβο. Γιατί δεν έχει τέλος...