απαραλαχτα
καθως κορμι γυναικας σχιζεται να γεννησει
σφαδαζουν τα σωθικα μου
να διαβω τους αντρες που αγγαλιαστηκα
ονειρα που καθαρουν τις ενοχες μου
τα σφαλματα που με σημαδεψαν
καταιγιδες που με στριφογυρισαν
τις επιληψιες που με αναστησαν 
τους δρομους που με πηρανε
τις ιδεολογιες που με βιασανε
τις πολιτειες που με πληγωσαν
τις ισορροπιες που με παραβιασανε
τα χερια που με χαραξαν σ' επιπεδη επιφανεια
τ' ανθρωπινα που με σταυρωσανε
τ' ανθρωπινα που με ταπεινωσαν
τ' ανθρωπινα που με προδωσανε
ορθος! διχως αναπαμο ανασας
ειμαι κει στην πλωρη του καραβιου μου
περα μακρυα αγναντευοντας το πελαγος
κι ειναι γαλαζιο ο,τι το ματι μου εξασκημενο διακρινει...

__________________________________________
Αποσπασμα απο το ποιημα ΕΚΤΡΩΣΗ α', 1982