Κατά βάθος ήμουν Έρωτας ενός ή Ελικωνιάδες

Φθόγγοι του αιθέρος, τέκνα της νύχτας

και του ερέβους προηγήθηκαν, πριν

απ’ το πρώτο σ’ αγαπώ

Σκοτεινής καταγωγής εσύ αγόρι

 

~ ενανθρωπίσθης! ~

 

Ω! Πρώτη του βίου μου Ποίηση,

ενδεδυμένη εσένα κατάσαρκα,

τις εσχατιές εμύρανα.

Στα βράχια, οι Σειρήνες αναγνωρίζουν

στιλπνή τη σιωπή τους

Μας αθωώνουν.

Πάρε και γεύσου τους πορφυρούς καρπούς

στα πέντε σημεία του δέντρου μου.

Υποσχέσου μου έκσταση...

Κι ας είναι σούρουπο, κι ας είναι γέρμα,

βγάζει φτερά όποιος μετακυλίσει την

Μεγάλη Πέτρα της Μοίρας.

 

~ Πάρε με ~ λύρα σου ~

Που κόσμησε, ο πόθος ο διαυγής,

με θάμβη την Αγρύπνια μου.

_________________________________
Γράφτηκε στις 24.7.2008