ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Τόσο κοντά μου εσύ. Συγχώρεσέ μου το λευκό...
Αν λυρισμός σημαίνει δάκρυα πικρά στη μνήμη χαμένων

προδομένων φεγγαριών τότε ναι.

Εδώ, στο γυμνό τοπίο της παράνοιας, έρημο πουλί στην καταιγίδα

συμπαγούς θεού σου γράφω λυρικά.

Δεν ξέρω να μιλώ όπως αναπνέω. Πώς θα μπορούσα να πω σ' αγαπώ.

Ας ήμουν μάγισσα!

Γυμνή σ' ένα παράδεισο να χόρευα. Για σένα.

Που με δίδαξες νυχτερινή αγάπη.

Γνωριστήκαμε στο τρένο για Θεσσαλονίκη. Νύσταζα

χειμώνας και το ταξίδι δε μ' ενδιέφερε καθόλου

- Έλα γείρε στον ώμο μου είπες.

Μύριζες θάλασσα κι ήσουν ανεξιχνίαστος.

- Τ' όνομά μου είναι Μαρία είπα εγώ πριν χαθώ

σ' έναν ύπνο όλο γαλήνη τόσο δίπλα σου.

Πέρασε καιρός. Θυμάμαι, σε περίμενα.

Ήρθε το πρώτο φεγγάρι της άνοιξης κι έπειτα

εκείνο το απόγευμα στις πέντε. Μ' είχαν πάρει οι δρόμοι.

Επιστρέφοντας βρήκα το σημάδι σου που φρόντισα να το φυλάξω

πλάι σε άλλα εξαίσια πράγματα.

Έκτοτε μια δυο φορές σ' είδα ακόμη να τριγυρνάς στην πόλη.

Έσκυψα το κεφάλι προσπέρασα.

Εσύ θλιμμένος, έρημος, ακριβός. Δεν σου μίλησα ποτέ.

Δεν είχα κάτι να σου πω.

Από εκείνη την απόπειρα μιας άλλης συνάντησης ό,τι απόμεινε

ένα χαρτί που πήρε να κιτρινίζει:

    Στον τόπο της υπόσχεσης θα σε βρω.

Παιδί του ονείρου και της ανατριχίλας.

Όταν οι αιώνες θα έχουν γειάνει τις πληγές στα πέντε σημεία

του δέντρου μου και θα 'χω αναδυθεί από νερά απρόσιτα

της θάλασσας που είναι μνήμη, σε σένα εν αληθεία και εκστάσει

αθώο θα δώσω το κορμί μου.-