Παλεύουμε άοπλοι στη θλίψη τόσης απουσίας. Αλλά τις νύχτες ονειρευόμαστε τους μαθητές μας. Ονειρευόμαστε γέροντες δασκάλους που μας άφησαν ορφανούς. Τις νύχτες αγρυπνούμε κι η θλίψη μας γίνεται Λάμπουσα.